Hati-Hati!

"Hati-Hati miss! Halloooo. Transport? Where you go? Taxi? Motorbike? Massage? Where you from? Miss, miss, picture please!"

En dat zo'n tien keer per dag.

Welkom in Indonesië!

En ik kan je nu al zeggen; Indonesië is fantastisch. Na één dag vond ik het al leuker dan Australië, erg hè? Alles wat ik daar miste heb ik hier al wel gevonden. Azië is gewoon meer mijn ding. En dan ben ik nog maar net begonnen ;-) Ik ga proberen je mee te nemen door mijn eerste maand in Indonesië.

Het begon allemaal...in BaIi. De meest toeristische plek van Indonesië, die super makkelijk bereikbaar is vanuit Cairns, het noorden van Australië. Daar waar ik mijn vorige reisverslag geëindigd was. Ergens wel prettig om hier te beginnen, zodat de overstap niet meteen al te groot was van het nogal Westers aandoende Australië. Toch was het verschil groot toen ik uit het vliegtuig stapte. Gekkenhuis. Tienduizend taxi chauffeurs die op je af komen om je voor een veel te hoge prijs naar je bestemming te brengen. Oké Marleen, negeren, verstand op nul en doorlopen naar de vertrekhal. Wat ik nogal moeilijk vond, want dat zit niet zo in mijn aard, negeren voelt zo onaardig. Met een stom lachje op mijn gezicht ontsnapte ik dan ook aan de mensenmassa. Ik had namelijk gelezen dat je daar een metertaxi van de overheid kan pakken, zodat je sowieso niet opgelicht wordt. Dus zodoende. Ik in de taxi, het Aziatische verkeer in. Man, dat is me nogal wat. Een drukte! Rijstroken, wat zijn dat? Niemand die zich daar aan houdt, overal scooters en het gaat allemaal maar nèt goed. Even omschakelen dus. Niet alleen qua drukte, maar ook qua taal. Mijn lieve taxi chauffeur Benyamin begreep mij namelijk totaal niet als ik ook maar een zin maakte in het Engels. Wat ik al maanden gewend was in Australië moest ik maar snel overboord gooien. Back to basic. "Me I want to go there, how much? You from Bali? Me like. Good, good, good." En dat soort taferelen. Daar gaaaaaat mijn Engels xD

De eerste drie dagen verbleef ik in het leuke stadje Ubud. Aangezien dit de start van mijn reis in Indonesië én Azië was, was alles nieuw en interessant. Ik was dan ook helemaal kapot na een dag vol indrukken. Ik bezocht de markt, een yogabarn en liep door de leuke straatjes van Ubud. At, hoe kan het ook anders, rijst. En rijst. En rijst (rice, rice, baby). Een maaltijd zonder rijst is geen maaltijd zeggen ze hier. Ik zal er maar aan moeten wennen. Net als aan thee en ei. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik hier niet van hou, maar ondertussen zie je mij gewoon een eitje eten, nippend aan een kopje thee. Ik kom terug als een ander mens. Ook bezocht ik het Monkey Forest. Een beetje een spooky jungle met verwoekerde tempels en overal aapjes. Aapjes die er op getraind zijn om je spullen te jatten. Ik had alles goed in mijn tas weggestopt, behalve mijn 1.5 liter fles water. Ik dacht, die is veel te zwaar voor een aap. Ja toch? Nou niet dus. Er sprong een super agressieve aap in mijn nek om de dop van mijn fles eraf te bijten. En het lukte hem nog ook! Ik hou van aapjes, maar dit waren terorrorapen, echt waar. Een andere dag deed ik de zogenaamde 'Campuhan Ridge Walk', een heerlijke ochtendwandeling buiten het stadscentrum. Omdat ik vroeg was opgestaan liep ik ook nog eens alleen tussen de locals, heerlijk even weg van de toeristen. Ik eindigde de wandeling met een ontbijtje in een bamboehutje tussen de rijstvelden. Mijn dag kon niet beter beginnen. De dag kon wel slechter vervolgen, kwam ik achter toen ik een scooter/motorbike wilde huren. Ik was natuurlijk weer veel te eerlijk toen ze mij vroegen of ik er al eerder op gereden had (niet dus), waardoor niemand mij een scooter wilde verhuren haha. Begrijpelijk ook, want ik had geen idee, en vond het stiekem eigenlijk best wel eng door die drukke stad. Uiteindelijk besloot ik daarom maar een fiets te huren, als echte Nederlander. Nou, dat heb ik geweten, 't slechtste idee ooit. Ik bedacht namelijk om op de fiets naar de bekende Tegalalang rijstvelden te gaan. Niet realiserende dat de weg daar naar toe bergopwaarts was, en het super heet was om dit in de middag te doen. Iedereen had gewoon medelijden met me die me zagen ploeteren onderweg. Ik was die domme toerist die op de fiets naar de rijstvelden ging terwijl iedereen me voorbij scheurde op zijn scooter. Mensen vroegen of het wel met me ging als ik met mijn rode kop voor de zoveelste keer moest stoppen omdat bij te komen van de hel die ik mezelf had aangedaan. Naar veel zweten en zwoegen kwam ik dan toch aan bij de rijstvelden. Ik vergat spontaan de barre fietstocht die ik zojuist had afgelegd en genoot van dit natuurschoon. Helaas mocht dat moment niet lang duren, want er kwam me toch opeens een plensbui uit de lucht vallen. En nee, dat duurt niet tien minuten, maar kan zomaar een paar uur duren. Hello rainseason! Dus er zat niks anders op dan schuilen met de locals onder een afdakje en daarna terug op de fiets in de regen. Dit keer lekker hard de berg af, naar beneden, gelukkig. 

Mijn volgende bestemming was Lovina, in het noorden van Bali. Lovina staat bekend om het spotten van dolfijnen en het vulkanische strand, maar ik was er vooral gekomen voor de Munduk omgeving. Samen met een jongen uit Canada, die ik hier ontmoet had, huurde ik een scooter om lekker te gaan rondtouren. Dit keer zette ik mijn pokerface op, en zei ik vol zelfvertrouwen dat ik natuurlijk al veel vaker scooter had gereden en dat dit helemaal goed ging komen. Het ging dan ook eigenlijk beter dan verwacht en ik reed er zo mee weg. En wat is dat leuk man, scooter rijden. Ik heb serieus de hele dag met een grote smile op mijn gezicht rondgereden, ik genoot intens. Al reden we alleen maar rondjes de hele dag en zag ik niks, ook prima. Scooter rijden is fantastisch. Ik voel me dan ook super stoer met een helm en zonnebril op, mijn haar door de war, wat kan mij het schelen. En dan ook nog eens door en prachtig mooie omgeving rijden met een tempel (Puru Ulun Danu Buyan) watervallen en meren (twin lake), wat wil een mens nog meer. Nou, niet van de scooter afvallen bijvoorbeeld (sorry pap en mam, dit heb ik jullie nog niet verteld xD). We moesten namelijk terugrijden naar onze homestay, want het zou niet lang meer duren of het zou donker worden. Een local die vroeg waar we heen gingen zei nog 'Hati-Hati', wat zoiets betekent als pas op, wees voorzichtig. Mijn gratis offline map, maps.me, stuurde ons een weg in, die je eigenlijk geen weg kan noemen. Zonder al te veel nadenken, en misschien wat overmoedig, nadat we deze dag zoveel vertrouwen in onzelf hadden gekregen, reden we de 'weg' in. Het waren meer wat stoeptegels in wat gras, naar beneden. De Canadese jongen reed, maar al gauw merkten we dat dit misschien wat te hoog gegrepen was voor ons. Hoe hard hij de remmen ook inkneep, we gingen alleen maar harder naar beneden en hadden bijna geen controle meer. En toen gingen we daar, hupakee, de scooter schoof onder ons uit en wij belandden in de berm. Een paar meter verder en we hadden misschien wel met ons hoofd een lantaarnpaal geraakt. We waren er dus goed van afgekomen. We raapten elkaar van de grond en waren oké. De jongen had wel een bebloedde knie, er zaten wat krasjes op de scooter en ik had hooguit een geschaafde arm. Zo hé, je maakt het mee, eerste keer dat je beiden een scooter rijdt. Oké, conclusie: deze weg is echt alleen maar te doen voor locals. Plus, onze remmen en banden waren niet goed, beter checken de volgende keer dus haha. Gelukkig wisten we vrij snel de knop om te zetten en reden we, eenmaal bijgekomen van de schrik, maar de weg die we oorspronkelijk gekomen waren terug naar huis. Al met al een geweldige dag, en achteraf een spectaculair verhaal om te vertellen toch?

De laatste plek die ik in Bali bezocht was Uluwatu. Het is blijkbaar een goede plek om te surfen, maar aangezien ik dat niet kan, genoot ik van de bijbehorende stranden (Padawa en Balangan beach). Ook hier huurde ik een scooter om rond te rijden, wat dit keer geheel vlekkeloos ging (geen zorgen paps en mams!). Tot slot zag ik de Uluwatu tempel met de bijbehorende Balinese Kecak (apen)dans. Een groep mannelijke dansers, met ontblote bovenlichamen, maken namelijk de muziek zonder instrumenten te gebruiken. Zij gebruiken enkel hun stem en zingen continu het woordje 'tjak'. Zij moeten, in dit geval, een soort apenleger voorstellen, terwijl het 'Ramayana' (belangrijk verhaal in het Hindoeïsme) verhaal in het midden van de cirkel opgevoerd wordt door acteurs met maskers en kostuums. En natuurlijk komt er ook nog vuur aan te pas. Een nogal toeristisch gebeuren, maar toch wel bijzonder om een keer mee te maken.

Oké, vooruit. Nog een laatste stop in Bali dan. Wat ik eigenlijk niet echt een bestemming wil noemen, omdat ik hier maar een nachtje bleef om daarna een vliegtuig naar het eiland Flores te pakken. Ik verbleef hier noodgedwongen enkel en alleen omdat het vliegveld in de buurt lag. Het is namelijk een verschrikkelijk toeristische plek met alleen maar dronken (voornamelijk Australiërs) mensen. Het leuke was dan wel dat ik hier een Frans meisje weer zag, die ik eerder in Australië had ontmoet.

En wat er daarna gebeurde ziet u de volgende keer in 'Marleen in Indonesië', pampampampaaa! #cliffhanger #hetistochgodverdommegtstniet

(Omdat ik al zoveel heb geschreven over alleen een weekje Bali ga ik de rest van mijn eerste maand in Indonesië, over o.a. mijn Komodotrip (van Flores naar Lombok) en tijd in Java in een volgend reisverslag opschrijven. Even lekker alles in stukken hakke tjakken. Heb je even tijd om op adem te komen ;-) )

Da da!

Liefs, Marleen