You can say Marlene
28 december 2017 - Sydney, Australië
It's like snow but without the cold, is hoe een vrouw de lila bloesem die door de straten van Glebe dartelde noemde. Het was heerlijk om op zulke ochtenden richting werk te wandelen, en de geuren van dit lente tafereel in je op te nemen. Inmiddels is het hartje zomer dus een frisse ochtend wandeling zit er niet meer in helaas. In plaats daarvan kom je met klotsende oksels en een rode kop aan op je werk. Jup, ik neem nu dus voortaan maar de bus.
Je zal vast wel gedacht hebben, hèhè het werd wel weer eens tijd Marleen, waar bleef je nou met je nieuwe reisverslag? Maar de maand november is echt voorbij gevlogen. En december eigenlijk ook, want verrek, het is al weer de 28e (In Australië dan). Afgelopen weken heb ik elke week vijf dagen per week gewerkt en was ik de vrijdagen en zaterdagen vrij. En dan gaat de tijd snel en schiet het schrijven van een reisverslag er vaak bij in.
Het housekeepen heb ik inmiddels goed onder de knie gekregen en kan nu bedden opmaken als een pro, ja daar word je bang van. Het is zelfs zo erg dat ik in mijn slaap nog aan het werk ben. Ik lag in mijn bed en dacht waarom lig ik te slapen in iemand anders zijn bed tijdens werktijd? Ik moet dit bed verschonen. Dus ik midden in de nacht mijn lakens van mijn bed gegooid, kussensloop eraf gehaald en weer verder gaan slapen. Word ik de volgende dag wakker. Zie ik mijn beddengoed op de grond liggen in een hoekje van de kamer. Zegt mijn kamergenootje, ja ik zag wel iets liggen, vond het al gek hahaha. Dus ja. Dat dus.
De eerste paar weken was housekeeping best wel zwaar kan ik je vertellen. Ik ben niet gewend om fysiek te werken. Achter je laptopje studeren is toch heel wat anders. Maar wat is het heerlijk om even lichamelijk gewoon hard te werken en je hersenen een time out te geven. Even geen zorgen, niet zo veel verantwoordelijken en geen stress. Hier maak ik me slechts druk over het feit of ik nog wel genoeg bier in huis heb of over het plannen van het volgende uitstapje. Die onbezorgdheid, ja dat doet een mens goed. Maar de eerste paar weken als ik wakker werd, man, het leek wel alsof er een vrachtwagen over me heen gereden had. En ik had me toch honger. Ik kon wel blijven eten. Mijn lichaam wist vast niet wat ie overkwam. Oh ja, en toen was ik ook nog tijdens werk door mijn rug gegaan. Je bukt best wel veel en tilt vanalles en nog wat op, dus ik denk dat alles bij elkaar gewoon een te zware belasting voor mijn rug was. Ik voelde me een paar dagen lang net een oud vrouwtje want elke beweging deed pijn en ik sliep als een zwangere vrouw met een kussen tussen mijn benen. Was goed voor je rug volgens Google xD Maar geen zorgen, ik ben weer helemaal oké!
Op mijn werk hangt een hele goede sfeer. Mijn collega uit de Filipijnen heeft me een keer meegenomen voor lunch in een Japans eettentje (super lief!), onze bazen namen de klusjesman en ons als housekeepers tijdens werktijd mee voor een lunch in een Italiaans restaurant (hoe chill is dat, betaald krijgen voor gratis uit eten gaan), en ik heb twee Christmas parties gehad. Je kan het slechter treffen toch? Ik denk dat ik precies in de goede periode hier aan het werk ben. De Christmas parties zijn ook nog wel de moeite waard om wat over te vertellen. De eerste was een soort competitie tussen alle YHA hostels over wie als leukste verkleed was. Het algemene thema was Mad/Mad Hatter/Alice in Wonderland en ons hostel had als eigen thema Quentin Tarantino (de filmregisseur) gekozen. (Voor mijn generatie; dat is een beetje voor onze tijd, ik kende het ook niet haha.) Dus wij gingen verkleed als zijn filmkarakters. Als Pulp Fiction je iets zegt, dan was ik Jody, met tattoo, pruik en piercings en al! Er was gratis eten en gratis drank in de bar dus dat was een hele gezellige avond geweest. Christmas party numero 2 was vorige week dinsdag. Deze was alleen met ons eigen hostel, Railway Square YHA. Ook hier gingen we samen eten (alweer eten? Ja alweer eten). We kwamen binnen in een soort Arabische snackbar. Ik had me een fancy restaurant voorgesteld met een lange tafel, maar dit was alles behalve dat. We kregen een eigen ruimte toegewezen met lage bankjes en tafeltjes en heel veel kussens. Er hing een glittergordijn alsof er ieder moment een buikdanseres kwam optreden en aan de muur hingen schilderijtjes met kamelen. Zie je het een beetje voor je? Het eten was verrukkelijk en het was wederom super gezellig. Alsof we met een grote familie in een huiskamer zaten, veel beter dan dat sjieke gedoe. We deden Secret Santa, dus iedereen had een lootje getrokken met daarop de naam van de persoon voor wie je een klein kadootje moest kopen. En ik kreeg Nederlandse speculaas, roggebrood en stroopwafels! Hoe leuk is dat, dat ze zo veel moeite voor je doen! Tot slot was er nog een soort 'award' uitreiking. De bazen lazen over iedereen een grappig stukje tekst voor als een soort bedankje, en die 'award' kreeg je dan uitgereikt. Ik kreeg de 'Short en Sweet' award omdat ik maar voor een korte periode bij ze werk maar ze toch heel blij met me zijn. Ahhhh, de cuties.
Ja je hoort het goed. Ik ga mijn werk binnenkort weer verlaten. Maar met een hele leuke reden, want ik heb besloten 10 januari te gaan reizen door Australië! Nog maar een paar weekjes in Sydney dus! Ik ga samen met mijn twee roommates (meisje uit Duitsland en meisje uit Amerika) een roadtrip in het zuiden maken. We willen een auto/campervan o.i.d. huren en dan grofweg naar Melbourne rijden, de Great Ocean Road en Adelaide. En daarna richting de Outback, ook even afhankelijk van hoeveel tijd we nog hebben. Het Duitse meisje moet namelijk begin februari weer terug zijn in Sydney omdat haar familie haar komt opzoeken, dus we hebben ongeveer drie weken de tijd. En daarna zie ik wel verder. Misschien blijf ik langer in de Outback en ik wil ook nog de Oostkust zien, dus plannen genoeg. Ik denk dat ik dus in januari en februari in Australië wil reizen en dan ongeveer in maart richting Azië ga. Maar wie weet blijf ik wel langer in Australië als ik het zo geweldig vind of mijn geld op is en ik weer een baantje moet gaan zoeken, who knows.
Maar nu nog even in Sydney dus. En ik moet toegeven, ik ben al wat meer van Sydney gaan houden. Het zijn toch de mensen en de herinneringen die je samen maakt die een plek bijzonder maken, dan maakt het eigenlijk niet meer zo veel uit waar op de wereld je bent. In mijn hostel heb ik hele leuke vrienden waarmee ik veel samen doe, zoals eten, chillen op het dakterras, spelletjes of we gaan een dagje weg. Ik ben zelfs gewend geraakt aan al de kakkerlakken die 's avonds actief worden en de straten van Sydney onveilig maken. Plus ik begin al wat meer aan het extreme weer, dat zo snel veranderd, te wennen. En ja, the Australian sun is a killer, zoals de Ozzies hier zeggen.
Wat ik allemaal gedaan heb sinds het vorige reisverslag? Ik ben naar een festival in Newtown (die hipsterwijk) geweest en naar een wijnfestival, heb gepicknickt in een secret garden, ben matties geworden met een Australiër die altijd 'Hey Dutch' zegt als ie me ziet, heb koffie gedronken in een book café en bier in barretjes met live music, heb de Glebe market bezocht, gewed op een paard voor de Melbourne cup, heb een meeting met Dutchies gehad op het strand, ben naar de bioscoop geweest, en we hebben nog steeds elke week een gratis bbq. Er zijn erge dingen in het leven.
Wat ook heel tof was, was toen we zijn gaan eten bij het restaurant 'Lentil as anything'. Ze werken met een heel leuk concept dat je zelf mag bepalen hoeveel je betaalt voor het eten, maar net hoeveel het je waard is of wat je kan missen. Dit zodat bijvoorbeeld ook de wat armere mensen gewoon uit eten kunnen.
Na al dat stadsleven snak je ook naar natuur! Dus ging ik met mijn Duitse roommate een dagje naar 'Ku Ring Gai Chase national park'. De weg er naar toe zou iets van twee uur moeten duren met het openbaar vervoer, maar het kostte ons wel een uur of vier omdat we in een bus vol met Aziaten zaten, waardoor de bus uiteindelijk oververhit raakte en de bus niet verder kon rijden. Maar we hoefden ons geen moment zorgen te maken hoe we nu verder moesten, er kwam meteen een Australische buschauffeur naar ons toe die ons maar wat graag hielp. Het is echt een wereld van verschil als je uit de drukke stad bent. De Australiërs waren opeens zo behulpzaam. De buschauffeur ging persoonlijk naar de nieuwe buschauffeur toe om precies te vertellen waar iedereen naar toe moest, ze schreven het zelfs op een lijstje en ze kenden zowat iedere persoon die onderweg de bus in kwam. Er werd zelfs met de buschauffeur geknuffeld, grappig toch? Het national park was heel tof, we hebben rondgewandeld langs het strand en ik heb een wallaby geaaid, de kleine versie van een kangoeroe, whoehoe!! Die liepen daar gewoon rond, net als mega grote varanen trouwens. Hier ook wel 'water dragons' genoemd. Klinkt veel spectaculairder toch? Later bedacht ik me dat sommige soorten varanen mensen kunnen opeten, maar gelukkig hadden wij de niet levensbedreigende variant. Tenminste daar gingen we van uit.
Een ander uitstapje in de natuur was de vier uur durende Manly to Spit coastal walk. Met drie vrienden trotseerde ik de wildernis van Sydney Harbour National Park, sprong ik bijna in de nek van een vriend toen een mega hagedis ons liet schrikken en genoten we van de stilte op verlaten strandjes. We hadden de eerste zomerdag niet beter kunnen beginnen.
Ook heb ik een tweedaags tripje gemaakt naar de Blue Mountains. Het behoort tot UNESCO Werelderfgoed en is bekend vanwege de 'The Three Sisters' rotsformatie. De eucalyptusbomen zorgen voor een blauwe gloed boven de bergen, dus vandaar de naam. Ik ging met een vriend en we konden bij weer een vriend van hem (unne echte Australiër jaja) blijven slapen. We hebben drie super vette hikes gedaan waarbij we echt amper mensen tegen kwamen, allerlei gekke vogels hoorden fluiten en er opeens watervallen uit het niets opdoemden. En de uitzichten, man man man. Wat was dat geweldig! Wat nog vetter was, is dat ik voor het eerst in mijn leven rots geklommen heb! Ik kwam maar een meter of 8 hoog, daar niet van, maar wat een adrenaline kick is dat zeg! (Voor de kenners, het was nr. 18 parcours.). En om de trip in stijl af te sluiten hebben we die dag nog de didgeridoo gespeeld. Althans, de Australiër. Ik zat meer te zeveren op dat ding en er kwam alleen wat gebrom uit. Dès nog verrekte lastig dat instrument.
Dan mijn meeste recente natuur avontuur; de Figure 8 pools! Dit is een rotsplatform naast de zee met daarin natuurlijke waterbronnen, ontstaan door sinkholes, heb ik mij laten vertellen. Er is eigenlijk maar één achtvormige waterbron maar ze konden het waarschijnlijk moeilijk de figure 8 pool en pools noemen, dachten wij zo. Omdat de pools naast de zee liggen, moet je goed eb en vloed in de gaten houden, maar er zijn altijd domme toeristen die door een golf op de rotsen gesmeten worden, omdat ze hun leven wagen voor een selfie. Maar dat terzijde. Voordat we bij de pools waren, moesten we eerst z'on 2 à 3 uur afleggen door het Royal National Park, waarna we uitkwamen bij Burning Palms Beach. Dit alles terwijl het donderde en bliksemde, de timing kon niet beter. Toen moesten we, na even gewacht te hebben vanwege het slechte weer, nog zo'n half uurtje over de rotsen klauteren om uiteindelijk bij onze bestemming aan te komen. Het was een beetje koud, maar ik kan zeggen dat ik in de figure 8 pools gezwommen heb, yes! Ik voelde me als herboren.
En dan waren daar nog de feestdagen! Met Sinterklaas heb ik met een Nederlands meisje pepernoten gebakken, waar we veel mensen mee blij hebben gemaakt. Doet het altijd goed. Kerstmis was wel een beetje gek dit jaar. Kerst is toch altijd met familie, koude temperaturen, binnen spelletjes doen en veel eten. Vooral veel eten. Mijn kerst in Australië was alles behalve dat. Helaas wat het niet zo'n lekker weer dat ik een jaloersmakende strandfoto kon maken met een kerstmuts op, maar zomer was het wel. En dat is toch wel gek. Ik was zelfs een beetje in de war in het begin. Kerst is zo verbonden met winter voor mij, dat je kerst haast bijna zou vergeten omdat het zomer is. Er hing al weken kerstversiering in de winkels, loop je daar in je korte broek met meer dan 30 graden met 'Let it snow' op de achtergrond. Bizar. Op kerstavond zijn we naar een plein gegaan waar een kerstkoor christmas carols aan het zingen was en daarna ben ik naar de St. Mary's Cathedral gegaan om the Lights of Christmas te zien, een lichtshow op de buitenkant van de kerk. Een beetje zoals Glow in Eindhoven. Hier vieren ze trouwens maar één kerstdag, onze tweede kerstdag is in Australië 'Boxing day'. Een soort Black Friday waarbij alles is afgeprijst en het dus een groot gekkenhuis is in de winkels. Ik moest beide dagen gewoon werken helaas. Wel heb ik eerste kerstdag secret santa gedaan met wat vrienden en hadden we 's avonds een kerstdiner dat georganiseerd was door het hostel. Prima kerst dus!
Tot slot kan ik jullie met trots mededelen dat mijn kapper inderdaad uit Australië komt, en Dirk niet langer de grap kan maken van 'je haar syd ney'.
Liefs, Marleen
Or you can say Marlene, if that's easier for you.
Een Nederlandse naam blijft toch lastig voor de mensen hier ;)
Je zal vast wel gedacht hebben, hèhè het werd wel weer eens tijd Marleen, waar bleef je nou met je nieuwe reisverslag? Maar de maand november is echt voorbij gevlogen. En december eigenlijk ook, want verrek, het is al weer de 28e (In Australië dan). Afgelopen weken heb ik elke week vijf dagen per week gewerkt en was ik de vrijdagen en zaterdagen vrij. En dan gaat de tijd snel en schiet het schrijven van een reisverslag er vaak bij in.
Het housekeepen heb ik inmiddels goed onder de knie gekregen en kan nu bedden opmaken als een pro, ja daar word je bang van. Het is zelfs zo erg dat ik in mijn slaap nog aan het werk ben. Ik lag in mijn bed en dacht waarom lig ik te slapen in iemand anders zijn bed tijdens werktijd? Ik moet dit bed verschonen. Dus ik midden in de nacht mijn lakens van mijn bed gegooid, kussensloop eraf gehaald en weer verder gaan slapen. Word ik de volgende dag wakker. Zie ik mijn beddengoed op de grond liggen in een hoekje van de kamer. Zegt mijn kamergenootje, ja ik zag wel iets liggen, vond het al gek hahaha. Dus ja. Dat dus.
De eerste paar weken was housekeeping best wel zwaar kan ik je vertellen. Ik ben niet gewend om fysiek te werken. Achter je laptopje studeren is toch heel wat anders. Maar wat is het heerlijk om even lichamelijk gewoon hard te werken en je hersenen een time out te geven. Even geen zorgen, niet zo veel verantwoordelijken en geen stress. Hier maak ik me slechts druk over het feit of ik nog wel genoeg bier in huis heb of over het plannen van het volgende uitstapje. Die onbezorgdheid, ja dat doet een mens goed. Maar de eerste paar weken als ik wakker werd, man, het leek wel alsof er een vrachtwagen over me heen gereden had. En ik had me toch honger. Ik kon wel blijven eten. Mijn lichaam wist vast niet wat ie overkwam. Oh ja, en toen was ik ook nog tijdens werk door mijn rug gegaan. Je bukt best wel veel en tilt vanalles en nog wat op, dus ik denk dat alles bij elkaar gewoon een te zware belasting voor mijn rug was. Ik voelde me een paar dagen lang net een oud vrouwtje want elke beweging deed pijn en ik sliep als een zwangere vrouw met een kussen tussen mijn benen. Was goed voor je rug volgens Google xD Maar geen zorgen, ik ben weer helemaal oké!
Op mijn werk hangt een hele goede sfeer. Mijn collega uit de Filipijnen heeft me een keer meegenomen voor lunch in een Japans eettentje (super lief!), onze bazen namen de klusjesman en ons als housekeepers tijdens werktijd mee voor een lunch in een Italiaans restaurant (hoe chill is dat, betaald krijgen voor gratis uit eten gaan), en ik heb twee Christmas parties gehad. Je kan het slechter treffen toch? Ik denk dat ik precies in de goede periode hier aan het werk ben. De Christmas parties zijn ook nog wel de moeite waard om wat over te vertellen. De eerste was een soort competitie tussen alle YHA hostels over wie als leukste verkleed was. Het algemene thema was Mad/Mad Hatter/Alice in Wonderland en ons hostel had als eigen thema Quentin Tarantino (de filmregisseur) gekozen. (Voor mijn generatie; dat is een beetje voor onze tijd, ik kende het ook niet haha.) Dus wij gingen verkleed als zijn filmkarakters. Als Pulp Fiction je iets zegt, dan was ik Jody, met tattoo, pruik en piercings en al! Er was gratis eten en gratis drank in de bar dus dat was een hele gezellige avond geweest. Christmas party numero 2 was vorige week dinsdag. Deze was alleen met ons eigen hostel, Railway Square YHA. Ook hier gingen we samen eten (alweer eten? Ja alweer eten). We kwamen binnen in een soort Arabische snackbar. Ik had me een fancy restaurant voorgesteld met een lange tafel, maar dit was alles behalve dat. We kregen een eigen ruimte toegewezen met lage bankjes en tafeltjes en heel veel kussens. Er hing een glittergordijn alsof er ieder moment een buikdanseres kwam optreden en aan de muur hingen schilderijtjes met kamelen. Zie je het een beetje voor je? Het eten was verrukkelijk en het was wederom super gezellig. Alsof we met een grote familie in een huiskamer zaten, veel beter dan dat sjieke gedoe. We deden Secret Santa, dus iedereen had een lootje getrokken met daarop de naam van de persoon voor wie je een klein kadootje moest kopen. En ik kreeg Nederlandse speculaas, roggebrood en stroopwafels! Hoe leuk is dat, dat ze zo veel moeite voor je doen! Tot slot was er nog een soort 'award' uitreiking. De bazen lazen over iedereen een grappig stukje tekst voor als een soort bedankje, en die 'award' kreeg je dan uitgereikt. Ik kreeg de 'Short en Sweet' award omdat ik maar voor een korte periode bij ze werk maar ze toch heel blij met me zijn. Ahhhh, de cuties.
Ja je hoort het goed. Ik ga mijn werk binnenkort weer verlaten. Maar met een hele leuke reden, want ik heb besloten 10 januari te gaan reizen door Australië! Nog maar een paar weekjes in Sydney dus! Ik ga samen met mijn twee roommates (meisje uit Duitsland en meisje uit Amerika) een roadtrip in het zuiden maken. We willen een auto/campervan o.i.d. huren en dan grofweg naar Melbourne rijden, de Great Ocean Road en Adelaide. En daarna richting de Outback, ook even afhankelijk van hoeveel tijd we nog hebben. Het Duitse meisje moet namelijk begin februari weer terug zijn in Sydney omdat haar familie haar komt opzoeken, dus we hebben ongeveer drie weken de tijd. En daarna zie ik wel verder. Misschien blijf ik langer in de Outback en ik wil ook nog de Oostkust zien, dus plannen genoeg. Ik denk dat ik dus in januari en februari in Australië wil reizen en dan ongeveer in maart richting Azië ga. Maar wie weet blijf ik wel langer in Australië als ik het zo geweldig vind of mijn geld op is en ik weer een baantje moet gaan zoeken, who knows.
Maar nu nog even in Sydney dus. En ik moet toegeven, ik ben al wat meer van Sydney gaan houden. Het zijn toch de mensen en de herinneringen die je samen maakt die een plek bijzonder maken, dan maakt het eigenlijk niet meer zo veel uit waar op de wereld je bent. In mijn hostel heb ik hele leuke vrienden waarmee ik veel samen doe, zoals eten, chillen op het dakterras, spelletjes of we gaan een dagje weg. Ik ben zelfs gewend geraakt aan al de kakkerlakken die 's avonds actief worden en de straten van Sydney onveilig maken. Plus ik begin al wat meer aan het extreme weer, dat zo snel veranderd, te wennen. En ja, the Australian sun is a killer, zoals de Ozzies hier zeggen.
Wat ik allemaal gedaan heb sinds het vorige reisverslag? Ik ben naar een festival in Newtown (die hipsterwijk) geweest en naar een wijnfestival, heb gepicknickt in een secret garden, ben matties geworden met een Australiër die altijd 'Hey Dutch' zegt als ie me ziet, heb koffie gedronken in een book café en bier in barretjes met live music, heb de Glebe market bezocht, gewed op een paard voor de Melbourne cup, heb een meeting met Dutchies gehad op het strand, ben naar de bioscoop geweest, en we hebben nog steeds elke week een gratis bbq. Er zijn erge dingen in het leven.
Wat ook heel tof was, was toen we zijn gaan eten bij het restaurant 'Lentil as anything'. Ze werken met een heel leuk concept dat je zelf mag bepalen hoeveel je betaalt voor het eten, maar net hoeveel het je waard is of wat je kan missen. Dit zodat bijvoorbeeld ook de wat armere mensen gewoon uit eten kunnen.
Na al dat stadsleven snak je ook naar natuur! Dus ging ik met mijn Duitse roommate een dagje naar 'Ku Ring Gai Chase national park'. De weg er naar toe zou iets van twee uur moeten duren met het openbaar vervoer, maar het kostte ons wel een uur of vier omdat we in een bus vol met Aziaten zaten, waardoor de bus uiteindelijk oververhit raakte en de bus niet verder kon rijden. Maar we hoefden ons geen moment zorgen te maken hoe we nu verder moesten, er kwam meteen een Australische buschauffeur naar ons toe die ons maar wat graag hielp. Het is echt een wereld van verschil als je uit de drukke stad bent. De Australiërs waren opeens zo behulpzaam. De buschauffeur ging persoonlijk naar de nieuwe buschauffeur toe om precies te vertellen waar iedereen naar toe moest, ze schreven het zelfs op een lijstje en ze kenden zowat iedere persoon die onderweg de bus in kwam. Er werd zelfs met de buschauffeur geknuffeld, grappig toch? Het national park was heel tof, we hebben rondgewandeld langs het strand en ik heb een wallaby geaaid, de kleine versie van een kangoeroe, whoehoe!! Die liepen daar gewoon rond, net als mega grote varanen trouwens. Hier ook wel 'water dragons' genoemd. Klinkt veel spectaculairder toch? Later bedacht ik me dat sommige soorten varanen mensen kunnen opeten, maar gelukkig hadden wij de niet levensbedreigende variant. Tenminste daar gingen we van uit.
Een ander uitstapje in de natuur was de vier uur durende Manly to Spit coastal walk. Met drie vrienden trotseerde ik de wildernis van Sydney Harbour National Park, sprong ik bijna in de nek van een vriend toen een mega hagedis ons liet schrikken en genoten we van de stilte op verlaten strandjes. We hadden de eerste zomerdag niet beter kunnen beginnen.
Ook heb ik een tweedaags tripje gemaakt naar de Blue Mountains. Het behoort tot UNESCO Werelderfgoed en is bekend vanwege de 'The Three Sisters' rotsformatie. De eucalyptusbomen zorgen voor een blauwe gloed boven de bergen, dus vandaar de naam. Ik ging met een vriend en we konden bij weer een vriend van hem (unne echte Australiër jaja) blijven slapen. We hebben drie super vette hikes gedaan waarbij we echt amper mensen tegen kwamen, allerlei gekke vogels hoorden fluiten en er opeens watervallen uit het niets opdoemden. En de uitzichten, man man man. Wat was dat geweldig! Wat nog vetter was, is dat ik voor het eerst in mijn leven rots geklommen heb! Ik kwam maar een meter of 8 hoog, daar niet van, maar wat een adrenaline kick is dat zeg! (Voor de kenners, het was nr. 18 parcours.). En om de trip in stijl af te sluiten hebben we die dag nog de didgeridoo gespeeld. Althans, de Australiër. Ik zat meer te zeveren op dat ding en er kwam alleen wat gebrom uit. Dès nog verrekte lastig dat instrument.
Dan mijn meeste recente natuur avontuur; de Figure 8 pools! Dit is een rotsplatform naast de zee met daarin natuurlijke waterbronnen, ontstaan door sinkholes, heb ik mij laten vertellen. Er is eigenlijk maar één achtvormige waterbron maar ze konden het waarschijnlijk moeilijk de figure 8 pool en pools noemen, dachten wij zo. Omdat de pools naast de zee liggen, moet je goed eb en vloed in de gaten houden, maar er zijn altijd domme toeristen die door een golf op de rotsen gesmeten worden, omdat ze hun leven wagen voor een selfie. Maar dat terzijde. Voordat we bij de pools waren, moesten we eerst z'on 2 à 3 uur afleggen door het Royal National Park, waarna we uitkwamen bij Burning Palms Beach. Dit alles terwijl het donderde en bliksemde, de timing kon niet beter. Toen moesten we, na even gewacht te hebben vanwege het slechte weer, nog zo'n half uurtje over de rotsen klauteren om uiteindelijk bij onze bestemming aan te komen. Het was een beetje koud, maar ik kan zeggen dat ik in de figure 8 pools gezwommen heb, yes! Ik voelde me als herboren.
En dan waren daar nog de feestdagen! Met Sinterklaas heb ik met een Nederlands meisje pepernoten gebakken, waar we veel mensen mee blij hebben gemaakt. Doet het altijd goed. Kerstmis was wel een beetje gek dit jaar. Kerst is toch altijd met familie, koude temperaturen, binnen spelletjes doen en veel eten. Vooral veel eten. Mijn kerst in Australië was alles behalve dat. Helaas wat het niet zo'n lekker weer dat ik een jaloersmakende strandfoto kon maken met een kerstmuts op, maar zomer was het wel. En dat is toch wel gek. Ik was zelfs een beetje in de war in het begin. Kerst is zo verbonden met winter voor mij, dat je kerst haast bijna zou vergeten omdat het zomer is. Er hing al weken kerstversiering in de winkels, loop je daar in je korte broek met meer dan 30 graden met 'Let it snow' op de achtergrond. Bizar. Op kerstavond zijn we naar een plein gegaan waar een kerstkoor christmas carols aan het zingen was en daarna ben ik naar de St. Mary's Cathedral gegaan om the Lights of Christmas te zien, een lichtshow op de buitenkant van de kerk. Een beetje zoals Glow in Eindhoven. Hier vieren ze trouwens maar één kerstdag, onze tweede kerstdag is in Australië 'Boxing day'. Een soort Black Friday waarbij alles is afgeprijst en het dus een groot gekkenhuis is in de winkels. Ik moest beide dagen gewoon werken helaas. Wel heb ik eerste kerstdag secret santa gedaan met wat vrienden en hadden we 's avonds een kerstdiner dat georganiseerd was door het hostel. Prima kerst dus!
Tot slot kan ik jullie met trots mededelen dat mijn kapper inderdaad uit Australië komt, en Dirk niet langer de grap kan maken van 'je haar syd ney'.
Liefs, Marleen
Or you can say Marlene, if that's easier for you.
Een Nederlandse naam blijft toch lastig voor de mensen hier ;)
Groetjes, tante Françoise
Love you! x Gerry
Groetjes Gees.