Hostel hopping

FREE. Daar houden wij Nederlanders van. Ik dus ook. En niet alleen de Nederlanders, op iedereen heeft het een aantrekkingskracht. En nee dan heb ik het niet over vrij(heid), bla, bla, bla. Allemaal leuk en aardig hoor, maar GRATIS, daar gaat het om! Free BBQ's bijvoorbeeld. I love it. Australië is al duur genoeg, dus als iets gratis is, man dat is genieten. Afgelopen vrijdag had ik er weer eentje, want free BBQ's organiseren ze regelmatig in hostels. En echt iedereen uit het hostel komt daar dan op af. Leuk, want zo ontmoet je ook meteen mensen! En het wordt alleen maar beter, want, hou je vast, er was zelfs... gratis bier! Ik kon het haast niet geloven. Bier is hier zo duur, gewoon duurder dan wijn. Het enige dat ik me kan veroorloven is een cheap ass fles Aldi wijn. Pure armoede dit. Maar goed. BBQ's, ze houden er van die Australiërs. Ik ben benieuwd hoe veel kilo ik dit keer aan kom tijdens mijn buitenland avontuur haha.

Oh, en heb je het door? Ik ben nog in staat om dit reisverslag te schrijven, dus leef nog! Ik ben niet aangevallen door een kangoeroe, ben geen python in de toiletpot tegengekomen en die lieve huntsman spin is ook nog niet op bezoek geweest. Op de witte ibis (lelijke vogel die in ieder park te vinden is), een klein spinnetje, een rups en kakkerlakken na VALT HET ALLEMAAL REUZE MEE. Uhm tot nu toe dan. Maar de mensen om mij heen zeggen dat de enge dieren tevoorschijn gaan komen naarmate het warmer en warmer wordt, in de Australische zomer. Huilen dus, want die begint al bijna (december).

Het is immers al weer november. De tijd gaat snel, zit al weer zo'n drie weken Down Under. Ik moest wel echt even wennen aan zo'n grote wereldstad. Ik vind Sydney nog niet echt heel erg leuk moet ik eerlijk zeggen, voel er geen connectie mee. Al die hoge gebouwen, stoplichten, zakenmannetjes in pak en die drukte. In Nieuwkuijk kan je bij wijze van spreken met je ogen dicht de straat oversteken, kleine kans dat je geramd wordt door een auto. Dat moet je hier niet proberen. Het is gewoon niet mijn ding, niet mijn stad. Er wordt gezegd dat Sydney niet echt een persoonlijkheid heeft, en daar kan ik me wel in vinden. Er hangt gewoon niet echt een sfeer. Maar ik denk dat het ook een kwestie van tijd is, en dat ik er vanzelf op een bepaalde manier van ga houden. Ik ben ook gewoon verwend met Europa. Ik hou gewoon heel erg van die oude steden met mooie gebouwen en een geschiedenis, zoals Praag of Boedapest. En dat is Sydney gewoon totaal niet. Het valt gewoon niet te vergelijken. Dus ging ik de afgelopen dagen op zoek naar de dingen die ik wel leuk vind in Sydney. En die zijn er!

De eerste zondag in Sydney ging ik bijvoorbeeld naar Manly, een buitenwijk van Sydney, met strand! Een Argentijns meisje uit mijn hostel had gevraagd of ik daar mee naar toe ging. Iedere zondag is het openbaar vervoer maar 2.50 AUD (Australische dollar) voor de hele dag dus daar maken we voortaan dankbaar gebruik van. We gingen met de ferry dus vertrokken vanuit de haven. BAM, en toen was daar opeens Sydney Opera House! Je weet wel, hét symbool van Sydney. Het is geïnspireerd op een gepelde sinaasappel en het moet lijken op de zeilen van een schip. Heel onwerkelijk om dit in het echt te zien. Na dit toeristenmomentje hebben we heerlijk rondgehangen op het strand in Manly (de zee is nog te koud om te zwemmen). Er hangt een wat meer relaxte sfeer en er zitten heel veel mensen uit Zuid-Amerika. Je hoort zowat meer Spaans dan Engels daar. Sydney kent sowieso heel veel nationaliteiten, Aziaten bijvoorbeeld, het stikt er van.

Die dagen daarna heb ik me overgegeven aan het systeem. Er komt namelijk nog best wel wat bij kijken om hier te mogen werken. Het is niet zo van je pakt je koffers en springt op het eerste de beste vliegtuig. Ja, dan ben je wel in Australië, maar zit werken er niet in. Naast alles wat ik vooraf in Nederland al geregeld had, moest ik hier in Australië nog een Australisch telefoonnummer regelen (vond ik onnodig want vind het heerlijk om niet altijd online en bereikbaar te zijn), een Australische bankrekening openen, een belastingnummer aanvragen en een Australisch zorgverzekerings pasje bemachtigen. Nu had ik vooraf het internet al goed afgestruind om te weten waar en hoe ik het beste alles kon regelen, maar het is nog best wel een gepuzzel allemaal in een vreemd land. Je hebt ook gewoon organisaties die alles voor je kunnen doen, maar waarom mensen geld betalen voor dingen die ik zelf ook makkelijk kan regelen? Ik hou er niet zo van als alles voorgekauwd wordt, laat mij het maar lekker allemaal zelf uitzoeken.

Terwijl ik dit allemaal aan het fixen was, heb ik ook gewoon leuke dingen gedaan. Zo heb ik de Bondi to Coogee coastal walk gelopen. Een heel erg gave 3 uur durende wandeling langs de kust, die start bij Bondi beach, het bekendste strand van Sydney, en dan via allerlei kronkelpaadjes en kleinere strandjes eindigt bij Coogee beach. Alleen al van het geluid en de aanblik van de zee word ik helemaal zen. Nou, en dan nog een zonnetje op je gezicht, uitzicht op knappe surfers, golf water over je blote voeten heen, met je handen in het zand en Marleen is happy.

Daarnaast heb ik natuurlijk de stad verkend. De standaard dingen gezien zoals de Harbour Bridge, Darling Harbour (haven), heel veel parkjes (bijv. Hyde park), Central Business District (CBD), Paddy's market (markthal) en de Royal Botanic Gardens. Verder ben ik met een meisje uit Zuid-Korea naar 'Light the City' geweest. Een evenement met, hoe kan het ook anders, allemaal lichtjes door de stad. Je kon dan 's avonds een route lopen of fietsen en dan kwam je onderweg vanalles tegen zoals verlichte kunstwerken en foodtrucks, en het eindigde in een mini festival met een silent disco en nog wat andere dingen. Cool hè? Ik heb ook nog een keer met het meisje uit Argentinië afgesproken en toen hebben we met wat vrienden van haar 'Mate' gedronken op een rots met uitzicht op de zee. Mooiste plekje van Sydney so far! Mate is geen alcohol, nee nee, we hebben braaf thee gedronken en koekjes gegeten. Het is een Argentijns gebruik, een momentje op de dag om samen te delen. En hoewel ik thee hartstikke smerig vind, was het heel gezellig! Ook heb een free walking tour gedaan in The Rocks. Zoals ik de gids begrepen heb, was The Rocks vroeger een beetje een slobbewijk, waar gangs de boel terroriseerden, het uitschot van de samenleving woonde, criminelen naar toegestuurd werden en veel prostitutie was. De overheid wilde The Rocks slopen maar dat hebben ze gelukkig weten te voorkomen, want het is een interessante plek! Ik heb nog bijgedragen aan de rare traditie om mijn vieze schoen tegen een witte muur in een tunnel aan te schoppen, die vervolgens eens in de zoveel tijd weer schoongemaakt moet worden en dan doet iedereen het weer opnieuw als ze door de tunnel lopen. Je kan de tunnel niet verlaten zonder dat te doen. Waarom? Niemand die het weet haha. Ander grappig verhaal dat verteld werd ging over een kroeg waar je gratis drank kreeg van het personeel. Je kreeg gratis drank totdat je zo bezopen was, dat je niet merkte dat je via een luik naar beneden viel en dan de volgende ochtend wakker werd midden op zee, en als slaaf verkocht was. Moraal van het verhaal: neem daar nooit gratis drankjes aan!

Oja, en tussendoor moest ik ook nog even zorgen dat ik iedere avond een plek had om te slapen. Ik deed aan, zoals ik het noem, hostel hopping. Ik verbleef een paar dagen in het ene hostel, niet leuk of volgeboekt? Dan weer hop, spullen inpakken en weer op naar het volgende hostel voor een aantal dagen. De ene keer slaap je gemengd, dan weer alleen met vrouwen, dan met 16 mensen, 6 of dan weer 4. Dit allemaal 'gezellig' in stapelbedden, en alle ruimtes zoals keuken en badkamer deel je met andere mensen. En dat doe ik nu al drie weken lang. Zo zit ik nu al in mijn zesde hostel en heb ik in allerlei wijken van Sydney gewoond (Surry Hills, Chippendale, Newtown, Kings Cross, CBD en Glebe) en ben ik er achter wat ik de leuke plekjes vind!

Newtown bijvoorbeeld, dat was echt super tof. Het is een beetje een alternatieve buurt, die vooral bestaat uit een grote straat met allerlei gekleurde huisjes met daarin eettentjes, barretjes, boekenwinkeltjes die ook heerlijk naar oude boeken ruiken, tweede-handswinkeltjes en veel biologische shit. Lekker hipster-achtig. Je kan er heel wat uurtjes rondslenteren door winkeltjes waar je eigenlijk niks van nodig hebt om vervolgens via straatjes met muurschilderingen uit te komen op een schattig marktje. Of je wordt vastgeklampt door een oude vrouw met een tamboerijn met de vraag of ik even bij haar rommelmarkt wil kijken waarmee ze geld ophaalden voor ouderen. Ik voelde me er wel thuis haha. Weg met de jasjes en dasjes, hallo sandalen en slobbertruien! Ik liep daar nog maar net rond of ik werd aangesproken door een meisje van Amnesty International. Ik dacht nee hè, ze zien gewoon aan mijn hoofd dat ik een goed slachtoffer ben. En ja hoor, het meisje sprak me aan. Ze werd gewoon helemaal gek toen ze mijn ogen zag. Ze vond me beautiful, zei dat ze er emotioneel van werd, riep collega erbij, wilde met met op de foto, gaf me een knuffel en zei dat ik een goed hart had. Geen woord over Amnesty International hahaha. Dat zijn de grappige ontmoetingen.

Maar ja en toen werd het wel eens tijd om serieus op zoek te gaan naar werk. Ik had in die 1.5 week dat ik er was wel een beetje op internet gezocht maar echt fanatiek gezocht had ik nog niet. Dus ik ging er maar eens werk van maken. Mijn CV Australian proof gemaakt en printen die hap. Al ging dat niet zo vlotjes. Ik kwam bij een copy shop uit die een grote bende was, waar de stapels papieren opgestapeld waren zowat tot aan het plafond, en die gerund werd door een wat oudere Spaanse man. Hij maakte een praatje met me. Prima. Startte de computer en printer op, en praatte en bleef maar praten en de printer kreeg maar geen verbinding met de computer oh, oh, oh. En ik kwam maar niet van die vent af want hij had mijn CV nog steeds niet uitgeprint en dat was waar ik voor kwam. En het duurde maar en het duurde maar. Ondertussen hadden we de hele politieke situatie in Catalonië besproken en wist ik nog net niet hoe zijn kat heette. Maar uiteindelijk, *drie uur later spongebob stem*, had ik mijn CV hoor! Muchas gracias señor.

Ik ben toen op een woensdag de hele dag door de stad gaan lopen en heb toen op heel veel plekken mijn CV gedropt met de vraag 'Are you hiring'? Diezelfde dag nog kreeg ik al een smsje van een soort ontbijt/lunch/koffie tentje waar ik mijn CV had achtergelaten, of ik de volgende ochtend wilde komen proefdraaien als 'sandwich kitchenhand'. Dus zodoende, ik donderdag ochtend daar naar toe. Schort om en aan de slag. Ik was eigenlijk al verbaasd dat ze me vroegen, want het was een Aziatische familie dus had niet verwacht dat ze mij als Nederlander daar bij wilde hebben. Nou, ik moet je zeggen, het ging dan ook niet zo fantastisch. Ik moest een stuk brood doormidden snijden maar sneed natuurlijk scheef waardoor je een dikke helft en dun slap plakje over had, liet dingen vallen en verstond hun Aziatisch Engels gebrabbel niet. Toen moest ik ook nog mee achter de balie gaan staan en bestellingen aannemen. Maar ja, ik heb geen verstand van koffie, het is al moeilijk om opeens in een andere taal te werken en dan moet je de klanten ook nog eens kunnen verstaan met hun Australische accent. Dat was even pittig. Ik was dus een beetje onhandig en werd afgesnauwd door de Aziaten, maar hé ieder begin is moeilijk, niemand doet zijn eerste werkdag perfect. Maar uiteindelijk kreeg ik later via sms te horen 'Sorry, you were not succesfull'. Oh goh, echt niet verwacht, haha.

Het leukste leek mij om te werken in een hostel. Er hangt gewoon altijd zo'n leuke sfeer in hostels en het leek me wel iets voor mij. Die dag daarvoor, op woensdag, was ik al bij een hostel aangenomen voor werken voor accommodatie. Ik moest 18 uur per week als hostelhelp werken en in ruil daarvoor mocht je daar een week 'gratis' verblijven. Ik had drie shifts van 6 uur lang de keuken schoonmaken en moest ook af en toe een klusje voor de receptie doen, zoals een boodschap halen. Best wel oké werk, maar eigenlijk belachelijk veel uren werk voor een week gratis verblijf als je het zou terugrekenen. Bovendien vond ik de mensen en het hostel zelf ook niet zo leuk, het was er vies, veel te druk en echt zo'n party hostel.

Gelukkig werd ik die donderdag ook gebeld door een ander hostel of ik op sollicitatiegesprek wilde komen voor een betaalde baan als housekeeper. Yeah!! En guess what, ik werd aangenomen! Ik heb dus uiteindelijk een week in het ene hostel voor gratis accommodatie gewerkt en ben afgelopen maandag gestart bij mijn betaalde baan in het andere hostel. Een veel leuker en beter hostel ook. Ik werk met een super gezellig team en heb het hartstikke naar mijn zin. Ik moet bedden verschonen, kamers stoffen en zuigen, de keuken schoonmaken en afval opruimen. Ik werk met een vrouw uit de Filipijnen. Ze is klein gebouwd en al wat ouder, maar ze werkt zó snel en is super soepel. Niet normaal, sta ik daar op mijn 22e als stijve hark. Flink aanpoten dus om haar bij te houden. Het is een YHA hostel, mocht je daar ooit van gehoord hebben. Dat is een keten, dus kan nu met een dikke korting in een van hun andere hostels verblijven. Dus daar zit ik nu, in de leuke buurt Glebe, mijn reisverslag te typen. Ik ben van plan om sowieso t/m oud en nieuw in dit hostel te blijven. Daarna wil ik weg uit Sydney, en gaan reizen om meer van Australië te zien! Maar eerst maar eens centjes verdienen nu.

Ik deel mijn kamer met een Amerikaans meisje, een Duits meisje en een oude vrouw uit Wales. Wat ik me dan echt afvraag is waarom je in vredesnaam op die leeftijd nog in een hostel gaat zitten? Ik denk dat ze al wel rond de 70 is. Ze werkt niet (meer), dus als ze vanwege het geld in een hostel moet leven is het wel sneu. Maar als ze aan het reizen is, dan is dat toch super vet dat ze dat nog op deze leeftijd doet! Maarja, je hebt totaal geen privacy, geen leeftijdsgenoten om je heen, slechte nachtrust en zo veel meer oncomfortabele dingen. Ze heeft gelukkig nog geen kunstgebit bij de wastafel liggen, alleen een hoorapparaat. Ze is heel vriendelijk. Al schrok ik me van de week kapot. Ze was 's ochtends midden in de kamer haar fysio oefeningen op een yoga matje aan het doen maar opeens lag ze stokstijf stil. Ze bewoog totaal niet meer. Ik dacht, is ze niet goed geworden? Heeft ze een hartaanval gehad? Ik stond bijna op het punt om haar te gaan reanimeren, maar toen zag ik gelukkig haar vingers bewegen. Pfieeww, ze leefde nog! Dat zou toch wat zijn, opeens een dode vrouw in je kamer, is weer zo'n gedoe en rotzooi.

De afgelopen dagen heb ik dus vooral gewerkt. Ik werk nu iets meer dan 30 uur per week en ben iedere vrijdag en zaterdag vrij. Dus dat is hoe mijn leven hier als Ozzie er nu een beetje uitziet! Ik heb al heel veel mensen ontmoet maar kan nog niet zeggen dat ik al echte vrienden heb, maar dat komt omdat ik overal zo kort was en mensen komen en gaan steeds in hostels. Ik denk dat het nu wel gaat veranderen nu ik een baan heb en een vaste woonplaats. Dus we gaan het zien. Wat nog wel een beetje gek is, is dat echt iedereen vraagt hoe het met je gaat. Iedereen, maar dan ook echt iedereen die je begroet zegt 'Hey, how are you?'. Oké vooruit, niet als je op straat loopt, maar wel bij elke mogelijke conversatie. Je loopt een winkel binnen en de verkoper vraagt het, je loopt in de keuken van je hostel en wildvreemden vragen het. Het maakt niet uit of je diegene kent, het is denk ik gewoon een vorm van beleefdheid. Het antwoord boeit ze volgensmij geen reet haha. Maar wij doen dat als Nederlanders niet, toch? Ik kan me niet herinneren dat een caissière ooit aan mij vroeg hoe het met me ging. Ik word er een beetje ongemakkelijk van, dus moet het altijd een paar seconden laten bezinken en mompel dan maar iets van 'uh good, thank you'. Of verwachten ze dan ook van mij een wedervraag? Vast niet.

Beseffen doe ik dit alles nog niet helemaal. Ik zit gewoon aan de andere kant van de facking wereld. Bizar hè? Ik heb nog totaal geen spijt van mijn beslissing om naar Australië te gaan en heb me nog geen moment alleen gevoeld. Ik red me hier wel! Dit alles gezegd hebbende ga ik maar eens afronden. Mijn reisverslag is ondertussen belachelijk lang geworden, vind je ook niet? Tien punten voor jou dat je het tot hier volgehouden hebt met lezen, jij mag blijven <3 (of hier heen komen natuurlijk gheghe :)

See ya!